O tym, jak ważna jest aktywizacja zawodowa osób starszych świadczą m.in. różnorakie programy realizowane przez samorządy, państwo oraz Unię Europejską. Zainteresowani mogą liczyć np. na kursy i szkolenia podwyższające kompetencje, pozwalające na zdobycie odpowiedniej orientacji w świecie cyfrowym, naukę języka.
Coraz większą uwagę przywiązuje się też do zarządzania wiekiem w przedsiębiorstwach, co pozwala na bardziej racjonalne i efektywne wykorzystanie zasobów ludzkich (powyżej 45. roku życia), dzięki uwzględnianiu potrzeb i możliwości pracowników w różnym wieku.
Zbudowanie zespołu w oparciu o aktualną wiedzę, energię i biegłość w korzystaniu z nowych technologii osób młodych połączoną z doświadczeniem życiowym, zaangażowaniem i kompetencją seniorów przynosi firmie wymierne korzyści i pozwala płynnie przekazywać wypracowane przez lata standardy kolejnym pokoleniom.
Zarządzanie wiekiem może przyczyniać się m.in. do: wzrostu wydajności pracy przedsiębiorstwa, spadku kosztów zarządzania zasobami ludzkimi, wzrostu konkurencyjności przedsiębiorstwa, utrzymania lub poprawy wizerunku firmy, a także lepszego dostosowania się do zmieniających się potrzeb klientów (oni też się starzeją). W niektórych przypadkach zarządzanie wiekiem stosowane jest po to, by ograniczyć dodatkowe koszty pracy, spowodowane np. większą absencją chorobową.
Osoby starsze to ogromny potencjał, który powinien być wykorzystany, bo społeczeństwo się starzeje i brakuje młodych rąk do pracy. Dlatego mobilizacja tych pracowników powinna być też oczkiem w głowie odpowiednich resortów, choćby dlatego, że wymaga dostosowania systemów świadczeń i podatkowego czy zapewnienia lepszego dostępu do szkoleń i edukacji, gdyż kwalifikacje starszego pokolenia bywają często zbyt niskie i niedostosowane do potrzeb szybko rozwijającej się gospodarki. Osoby te muszą mieć możliwość dokształcenia, przekwalifikowania. To wymaga zarówno wzbogacenia oferty edukacyjnej, jak i skoordynowania realizacji programów wspierania osób starszych z polityką rynku pracy.